Do 18 sept 2014 - Nightlife

Na onze pijnlijke autorit van dinsdagavond volgde inderdaad een onrustige nacht. We hadden het dekbed van het bed gegooid, omdat onze lijven bleven nagloeien, maar tegen een uur of 7 waren we beide half bevroren. We trokken toch maar het dekbed over ons heen en hebben tot bij twaalven in coma gelegen.

Voor de woensdag stond niets gepland en dat hebben we lekker zo gelaten. Ik worstelde met de Blogger-app en San heeft het visgerei aan een inspectie onderworpen. In de schemer  hebben we samen nog wat eten proberen te vangen, maar de visjes waren ons steeds te slim af. Gelukkig maar, aangezien San ze niet eens lust....

We aten dus maar een paar flinke pannenkoeken en trokken ons lekker vroeg terug in het slaapvertrek. Helaas had een kolonie stilzoemende muggen datzelfde plan opgevat. Ongemerkt hebben ze ons weer flink te pakken genomen. Bij het ontwaken bleken we weer onder de verse bulten te zitten!

Tot dan toe hadden we nog vrij weinig geshopt en aangezien we toch best nog wat op onze verlanglijst hadden staan, zetten we na het ontbijt koers naar Homestead. Bij de Dollar Tree haalden we twee leuke bedank-kaarten om onze fooien in te verpakken. We kwamen er namelijk achter dat je ook geacht wordt de bootcrew en je guide te tippen. Stiekem vinden we dit van de zotte, de prijzen liegen er al niet om en zo wordt het budget alleen maar verder opgerekt. Maar goed, het werkt hier nou eenmaal zo en we hebben ons er dus bij neergelegd.

Bij Ross dress for less haalden we een duikshirt, een vestshirt, een wintervest en een paar laarzen. De hoeveelheid kleding in mijn maat is hier gering, maar toch weet ik iedere keer wel weer iets te vinden. En voor 10 dollar per item ben ik niet kieskeurig!

Daarna was de Walmart aan de beurt. We waren daar al een paar keer geweest, maar hebben ons steeds kunnen inhouden om bij de kleding te gaan loeren. Tot gisteren dan; we kochten twee pyjama's, twee shirts, een bankhangbroek en een zonnebril. Ook sloegen we nog wat proviand in. Je ziet hier in alle supermarkten 'cocktail in een zak'. Die moet je een paar uur in de vriezer zetten en dan heb je een heerlijke frozen cocktail. Ik heb inmiddels bijna alle smaakjes getest, jummie!

We besloten nog even langs de duikschool te rijden om te zien of ze een leuk souvenir zouden hebben. San wilde graag een t-shirt met logo en heeft die gevonden en ik koos een gaatjestas uit. Hierin kan je je duikuitrusting bij elkaar houden en in een keer uitspoelen. Superhandig, vandaar dat San er ook een pakte. Toen we wilden betalen, weigerde onze Visa. Ook na herhaaldelijk proberen. Jaiks! En 's avonds moesten we de hele rekening nog betalen. De dame probeerde het op alle mogelijk manieren, maar zonder resultaat.

Met het totaalbedrag in ons hoofd reden we naar de dichtstbijzijnde ATM en op goed geluk stak ik de Visa daarin. Zonder problemen haalde ik in twee porties het bedrag uit de automaat. Heel bizar. Het valt ons deze reis op dat we steeds vaker de pin van onze creditcard moeten gebruiken, vooral bij de grotere winkels. Hij wordt dus niet meer 'geswiped', maar krijgt dezelfde behandeling als pinnen in NL. Ook hoeven we daardoor niet meer de bon te tekenen. Ongetwijfeld heeft het daar iets mee te maken dat het nu niet lukte.

Met een enorme stapel bankbiljetten in onze uitpuilende, niet dicht te krijgen portemonnee, gingen we op huis aan. Toen ik later in de trailer het geld zat te tellen, voelde ik me net een bankrover! De rest van de middag vermaakte ik me met het uitpakken van al onze aankopen en Sander gooide zijn hengeltje weer uit.

Om iets voor zessen stonden we in de startblokken bij de boot. Kevin verzorgde onze uitrusting en om half zeven mochten we boarden. Het duurde een behoorlijke tijd voor we uitvoeren aangezien er nog even snel batterijen voor de lampen gehaald moesten worden. Maar toen het dan eindelijk zover was, kregen we prachtige views op Key Largo in de avondzon. Aangekomen op volle zee, zagen we een spiegelglad wateroppervlak. Nog nooit hebben we de zee zo rustig gezien.

Om half acht plonsden we bij Molasses Reef-North Star het water in en we daalden meteen af naar de bodem in verband met de vele kwallen. Het was nog een beetje licht, maar de zaklampen moesten we wel aan hebben. Op onze flessen zaten van die gekleurde breekstaafjes. Wij waren team Orange, speciaal voor de Dutchies. We zouden niet zo heel veel afstand afleggen en dus niet zo snel zwemmen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Dachten we eerder nog dat onze buoyancy met sprongen vooruit ging, nu leken we wel een stel kneusjes. Om de meter moesten we inhouden en stil liggen en prompt botsten San en ik tegen elkaar op. We duikelden steeds over elkaar heen en probeerden met handen en voeten te wiebelen om stabiel te blijven. Moet ongetwijfeld een komisch gezicht zijn geweest, ware het niet dat we af en toe ook wat koraal raakten en dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Het waterleven is prachtig 's nachts. Er komen vissen tot leven, die overdag verstopt zitten. We zagen meerdere kreeften scharrelen, waaronder de gestippelde variant die overdag niet te zien is. Wat ik het mooiste vond waren een soort wit oplichtende vissen. Ik heb ze spookvissen gedoopt.

Onze schildpad lag nog steeds in zijn grot, onverstoorbaar te slapen. Maar zijn soortgenoten zwommen wel om ons heen. Op een gegeven moment zette er eentje zelfs de aanval in op ons. Ik kon nog net naar rechts 'sprinten' anders was het een frontale botsing geworden. San was zo slim om een enorme hap lucht te nemen en schoot net ver genoeg omhoog. Later aan boord hoorden we dat meerdere mensen deze killer-turtle waren tegengekomen. Maar het is hem vergeven; we bevonden ons tenslotte in zijn wereld. Ik ga er voor het gemak maar even vanuit dat het een mannetje was, vrouwen zijn niet zo aggressief tenslotte....

San hield het drie kwartier vol en ik tien minuutjes langer. Kevin wees me het met lightsticks versierde touw aan en gaf me het signaal om op te stijgen. Ik zag veel kwallen, dus besloot Sander's strategie toe te passen en onder water een vrij moment af te wachten. Ondertussen zwom ik vast richting de boot. Dacht ik... Totdat ik aan mijn vin getrokken werd en bleek dat ik naar de verkeerde kant van het touw zwom... Oeps! Eenmaal omgekeerd zag ik meteen het trappetje en een vrije doorgang. Hop, naar boven, vinnen uit en trappetje op. Peace of cookie!

Op de terugweg babbelden San en ik honderduit na over de mooie dingen die we gezien hebben. We vonden deze nachtduik een prachtige afsluiting van deze duikvakantie. We trappelen om in Nederland weer verder te gaan en steeds meer bij te leren.

Nu resten ons nog twee dagen hier in Florida; we hebben nog wel wat leuke uitstapjes op het programma staan, waaronder het Noordelijk deel van de Everglades en John Pennekamp SP. Nog avontuur genoeg dus!

Ma 15 sept 2014 - De zon is boven water!

Voor de maandag stond Key West op het programma; een rit van bijna drie uur. Omdat we hier ook 's avonds wilden bivakkeren, boekten we een motel. We pakten dus een koffer in en reden die kant op.

Onderweg merkten we op dat we nog geen leguanen gezien hebben en, alsof ze het hoorden, zagen we er twee achter elkaar in de berm zitten. Stoppen is er niet bij op de Overseas Highway, dus bewijs is er niet helaas. Er zijn wel diverse parkings, dus we hadden pauzes genoeg. Zo maakten we een klein wandelingetje naar de waterkant en verwenden we onszelf met een Subway.

Tegen twee uur arriveerden we in Key West en we besloten alvast te proberen in te checken. Dat kon gelukkig en we kregen een enorme kamer toebedeeld. Heerlijk ook om weer even vloerbedekking onder je voeten te hebben!

Nadat we opgefrist waren zijn we Key West ingelopen. Eerste stop was bij het Southernmost Point. De naam zegt het al, dit is het meest zuidelijke punt van de USA. Intussen stroomde het zweet over ons lijf, het was bloedheet in de volle zon. We liepen de beroemde Duval Street in en besloten ons eerst te focussen op de linkerkant aangezien daar al een beetje schaduw was. We sjouwden op ons gemakkie door en bekeken wat winkeltjes van binnen en mooie panden van buiten. Key West heeft heel veel authentieke huizen, bijna on-Amerikaans. De souvenirshops hadden allemaal dezelfde goedkope troep, dus deze lieten we vrij snel links liggen. Helaas was er best veel dicht in verband met vakantie (niet zijnde de onze dus...).

Helemaal aan het eind van Duval Street, ligt de Sunset Pier en daar hebben we een lekkere frisse borrel gedronken. We zaten aan een ronde bar, precies zo eentje als in de film Cocktail. We kregen er een glas water bij en waar we die normaal niet aanraken in verband met de chloorsmaak, namen we nu toch een slokje. En dat was heerlijk! Het viel ons in Key Largo ook al op; het water hier in Florida bevat veel minder chloor dan we gewend zijn. We slurpten dus in no time het glas leeg, want we konden wel wat extra vocht gebruiken.

Over de drankjes deden we iets langer, maar toen ook deze op waren, besloten we de andere kant van Duval Street te verkennen. Ver kwamen we niet, want in de volle zon was het bijna niet uit te houden. We besloten een hapje te gaan eten bij Sloppy Joe's. De oudste kroeg van Key West en aangeraden op AA. We kozen een hoge tafel langs de kant uit. Zo hadden we perfect zicht op de overige clientèle en konden we lekker mensen kijken. Tijdens het eten begon er een bluegrass/country-band te spelen en dat was geweldig leuk. Het waren allemaal broers van elkaar en ze maakten er echt een familie happening van. Zelfs de drie jongste broertjes zongen een liedje en dat was onwijs schattig.

Na een poosje moesten we helaas weer vertrekken, want we wilden de zonsondergang kijken vanaf de pier. We liepen de bar nu voorbij en kozen een tafeltje aan het water. Ook nu kregen we weer een glas water naast onze borrel en de serveester was zo overijverig dat ik amper een slok kon nemen zonder dat ze bij me stond om mijn glas bij te vullen. We keken uit op een klein eiland met gigantische villa's erop. Echt een droomplek om te wonen. De zon zakte langzaam aan weg achter het eiland en wij genoten van ons toetje.

We moesten vroeg op, dus besloten geen kroeg meer in te duiken en langzaam richting motel terug te sjokken. Intussen waren de lampen aangegaan op Duval Street en opeens was het van winkelstraatje veranderd in uitgaansgebied. We keken onze ogen uit naar alle mooie sfeerverlichting en kwamen een paar keer in de verleiding om toch nog ergens binnen te stappen. Dit was overigens niet bij de pandjes waar zwaar opgemaakte kerels met pruiken stonden te proppen.

Terug op de kamer wasten we het zweet van ons lijf. Alhoewel dit prima lukte, waren onze lichamen nog op standje hittegolf ingesteld en binnen vijf minuten gutste het zweet weer alle kanten op!

Di 16 sept 2014 - En snorkelaars helaas ook...

Om 6uur ging de wekker en na ons ochtendsigaretje wandelden we naar de receptie voor een bak koffie. Dat smaakte vertrouwd: Douwe Egberts! Om 7uur moesten we inchecken voor de ferry, dus we hielden ons ochtendritueel beperkt en gingen snel op pad.

Aan boord stond een ontbijtbuffet klaar en we werkten dit in het zonnetje op de achtersteven naar binnen. De tocht duurde 2,5uur en dat is behoorlijk lang. Maar goed, we moesten dan ook 70 zeemijlen overbruggen om aan te kunnen meren in Dry Tortugas NP. Dit is een eilandengroep die, zoals gezegd, 70mijl van Key West ligt. Op één van die eilanden werd Fort Jefferson gebouwd en dit te bekijken was ons eerste doel.

Het fort is deels gerestaureerd en je kunt het bijna helemaal bezichtigen. Wij volgden de rondleiding op eigen houtje, maar je kunt er ook met rangers op uit gaan. Op ons gemak lazen we alle informatiepanelen en bekeken we de vertrekken. Op het eind wandelden we bovenop de vestingswanden en dat was best wel hoog. Met knikkende knietjes zag ik San met de camera voor me uit huppelen. Ik hoef niet uit te leggen hoe blij ik was toen we eindelijk weer naar beneden mochten.

Na de wandeling meldden we ons weer bij de boot, waar intussen het lunchbuffet was opgesteld. We waren best hongerig geworden,  dus we schoven een flinke boterham naar binnen. Daarna haalden we onze snorkelset op en togen we naar het noordelijk strand. Voor het eerst deze week hadden we mazzel met het weer. Er stond bijna geen wind en de zon stond te blinken aan de hemel.

We vermaakten ons de de laatste uren met snorkelen, zwemmen en badderen. Het koraal en de vissen waren prachtig, maar lang niet zo mooi als we met het duiken al gezien hebben. Bovendien kwamen we wat verder uit de kust weer kwallen tegen, dus we bleven een beetje bij het strand hangen.

Toen het weer tijd was om in te schepen, liepen we terug naar de boot en daar aangekomen ontdekte San dat hij zijn zonnebril vergeten was. Op een drafje is hij weer teruggegaan, maar helaas was de bril in geen velden of wegen meer te bekennen. Goede reden om van de week weer te gaan shoppen dus.

Aan boord werd een komische film opgezet en zo werd de lange vaartijd terug mooi opgevuld. Ik begon een beetje last van mijn zitvlak te krijgen en pas na behoorlijk wat heen en weer gewiebel begon het kwartje te vallen... dit was geen zadelpijn... dit was een verbrand gat! Toen we in de auto plaatsnamen en tegen de leuning gingen zitten, schoten we allebei weer naar voren van de pijn; ook onze schouders hebben kennis gemaakt met de floridiaanse zon.

Ohohoh, wat kan zo'n autorit dan lang duren. We wisten niet meer hoe we zitten moesten. Heel even kregen we afleiding door wat overstekende hertjes en de nodige kippen, maar daarna werd de weg weer saai en ons lijf weer pijnlijk. Bij de trailer aangekomen hebben we elkaar geïnspecteerd en we zijn dus, inderdaad, zo rood als twee Hollanders die hun eerste straaltje zon hebben gepakt. Dit wordt een lange nacht...

Zo 14 sept 2014 - Een lesje golven

Rara, wie wekte ons? De zon!! Dat is toch even heel anders wakker worden. San had een beetje kort geslapen, want hij kon na de lange autorit niet in slaap komen. We zijn dus eerst maar een lekkere bak koffie gaan drinken. Dat komt hier uit een heel handig apparaat. De koffiekan zit verweven in de machine en je kunt dus met je kopje eronder echt een bakkie tappen. Nog nooit hadden we zo'n luxe apparaat op vakantie.
Een andere noviteit is het bed; die slaapt heerlijk! Het is een boxspring, maar duidelijk een hele goede. We slapen beter dan ooit!

Duikdag nummer drie was aangebroken en we konden niet wachten om die kant weer op te gaan. We waren dan ook veel te vroeg, maar daardoor konden we een gezellige babbel bij de kiosk maken. Sander and E-na zijn weer op de lijst gezet en wij verplaatsten ons naar een schaduwplekje aan de picknicktafel. Het duurde niet lang voordat we de Tropical Odyssey binnen zagen varen. In no time werd de boot omgebouwd voor de volgende tocht en stond Kevin al te zwaaien dat we mochten boarden.

Helaas waren de grotere flessen al door iemand anders ingepikt, dus voor San stonden twee 'gewone' klaar. We hebben hem flink wat moed ingepraat en hem ervan overtuigd dat hij dit keer vast langer met zijn lucht zou doen. We liggen tenslotte steeds rustiger in het water. De eerste duikspot waar we verankerden was North Star in het Molasses Reef. We gingen vlak boven de slaapplek van 'onze' schildpad naar beneden, maar de turtle was gevlogen helaas. Wel zagen we de prachtigste vissen en koralen. Ik oefende de achteruit-zwem-techniek die we van Kevin leerden en dat lukte zowaar een paar keer. De stroming was hier heel sterk en dat was af en toe flink flipperen om een stukje vooruit te komen.

Na 40minuten moest San het voor gezien houden. Wij zwommen nog een rondje. Maar toen ik achterom keek, zag ik San weer naar beneden komen. Ik greep snel Kevin bij zijn vin en het lukte me met gebarentaal hem duidelijk te maken dat San even zijn aanwezigheid nodig had. Dat gaf hem een stukje vertrouwen en vol energie werkte hij zich, tussen de kwallen door, naar boven.

Wij volgden niet veel later. Niet omdat de lucht op was, maar omdat de tijd erop zat. Je kon duidelijk merken dat we een andere kapitein hadden, want de tijd werd nauwkeuriger in de gaten gehouden dan bij de vorige duiken. Terug op de boot gooiden we snel onze uitrusting af en deze werd door onze private 'caretaker' weer supersnel omgebouwd voor de volgende duik. De kapitein riep de namen af en toen iedereen 'Here' had geroepen, zetten we koers naar de volgende duikstek.

Dit werd Sand Island; een groot zandeiland omgeven door een muur van rif. Hier zagen we eindelijk een zwemmende schildpad. Magnifiek om te zien hoe relaxed deze door het water glijdt. Maar het mooist vonden wij een enorme blauwe papegaaivis met een wipneus. Op de een of andere manier klooiden San en ik allebei met ons masker, waardoor we ons achteraf afvroegen of we ze misschien door elkaar gehaald hadden. We zullen het nooit weten.

Aan het eind van de duik, (die San helemaal heeft volgehouden!) werd het nog even spannend, want hier stierf het van de kwallen. Het touw, waaraan we ons moeten vasthouden na het opstijgen, was door een rare golvenserie aan de andere kant van de trappen beland dus we moesten direct naar het trappetje gaan. Ik redde dat als eerste en deed snel mijn vinnen uit. Maar helaas, toen ik de trap wilde vastgrijpen, kwam er een golf en werd ik weggeduwd. Ik zwom en zwom en zwom maar kon met geen mogelijkheid de trap meer bereiken. Toen ik opkeek, was ik al een heel eind van de boot afgedreven. Nog harder trappen dus. Maar het hielp niets...

Ik dreef steeds verder weg. En ondertussen was ik ook nog in woest gevecht met die rotkwallen. Ik probeerde, als mijn hoofd even boven water was, de aandacht van de bemanning te trekken, maar een gemompeld 'help' in je automaat is schijnbaar niet te horen. Op een gegeven moment bedacht ik dat ik mijn vinnen moest laten zien, zodat ze wisten dat ik nooit meer bij ze kon komen. Hielp ook niet. Dan maar een flinke zwaai met mijn arm. Niets. Opeens werd ik heel rustig en bedacht ik dat ik mezelf zou moeten redden. Toch maar proberen mijn vinnen onder water aan te trekken. En dat lukte zowaar! Tegen de tijd dat ik klaar was, zag ik heel in de verte een zwemmer aankomen. Het was Kevin, die zonder uitrusting het water in was geplonst. Hij had mijn zwaai gezien gelukkig. Samen zwommen we terug naar de trappetjes en terwijl Kevin de kwallen wegsloeg, kon ik eindelijk de boot op klimmen.

Tijdens mijn angstige avontuur bleek ook San het moeilijk te hebben. Ook hij was vlak bij het trappetje gekomen en werd weer weggeduwd. Hij deed gelukkig sneller weer zijn vinnen aan en had de tegenwoordigheid van geest om vanaf de bodem een gaatje in de kwallenaanval af te wachten. Voor hem een grote schrik om te zien dat ik er nog niet was, want hij dacht dat juist híj lang over zijn landing had gedaan. Het komt er op neer dat we als buddy's veel beter op elkaar moeten letten, maar gelukkig weten we allebei onze paniek te beheersen. Ook weer een les!

Za 13 sept 2014 - The Sunshine State

Het slechte weer van donderdag lijkt ons niet te willen verlaten. Vrijdagochtend was de baai nog onrustig en de lucht donker. Toch togen we met hoop in ons hart naar de haven. Toen we onderweg nog even een boodschap deden, kwam de regen al met bakken uit de hemel en in de haven aangekomen was het niet veel beter. De dame in de kiosk zei dat de duik gewoon doorging, dus we lieten onze namen weer fonetisch op de lijst schrijven.

Tussen de buien door namen we plaats aan de waterkant zodat we de boot konden zien aanmeren. Het duurde niet lang voordat beide boten terugkwamen van de ochtendduik. En toen kwam Kevin op ons af met een heel serieus gezicht: Of we niet beter een andere afspraak konden maken. De zee was ontzettend ruw en hij voorzag zeeziekte bij San. Na even twijfelen, hebben we zijn advies maar opgevolgd en zo reden we weer terug naar huis. Niet geplonst, maar toch kletsnat.

We vermaakten ons met, hoe kan het ook anders, het kaartspel. We lazen wat, luierden en genoten van een uitgebreide maaltijd.

Tijdens de schemer zaten we uit te kijken over een prachtig rustige baai en opeens zag ik een vin recht omhoog uit het water steken. San rende meteen naar binnen om de camera te halen, want het betrof hier wildllife die we nog nooit gespot hebben: dum-dum-dum-dum-dum-dum.... shark!!!

Ook zaterdagochtend liet de zon zich niet zien. Het was wel droog, maar aan de hemel was het grijs en grauw. Tegen de middag startten we de auto en zetten we koers richting West Palm Beach. Van de buuf kregen we de opdracht een speciale parfum te halen en die gelegenheid grepen we aan om eens een echte Mall te bezoeken. Bij aankomst wisten we niet wat we zagen: een enorm complex met duizenden parkeerplekken eromheen. Er waren diverse ingangen, allemaal met een andere naam en dat was maar goed ook; je zou anders zo verdwalen.

Intussen waren de magen gaan knorren, dus we gingen op zoek naar de food court. In verslagen van anderen had ik hier over gelezen. De verschillende eettentjes zitten bij elkaar met tafeltjes ertussen zodat ieder bij zijn eigen kraampje kan bestellen en toch samen kan eten. Maar die verhalen hadden me niet voorbereid op de enorme eetzaal die we aantroffen. Niet normaal meer, zo groot!

Daarna zijn we op pad gegaan om ons lijstje af te werken. Eindelijk kwam ik eens binnen bij de Macy's. Op de een of andere manier had ik dat al lang op mijn verlanglijstje staan, maar waarom is me een raadsel. Het is gewoon een soort V&D. We slaagden er in elk geval voor een tweetal broeken en een nieuw horloge. Bij het betalen probeerden ze ons een creditcard van de keten aan te smeren en dit blijkt heel normaal, want ook bij de twee volgende winkels werd het gevraagd.

Om half zes kwamen we aan bij het Cruzan Ampitheatre en daar werden we meteen getrakteerd op een ander Amerikaans fenomeen: Barbecuen op de parking van een event. Grote buitengrills werden van pick-ups geladen, partytenten werden neergezet en enorme muziekinstallaties tetterden je om de oren. Op zich best slim van deze mensen, want de prijzen voorbij de ingang waren schrikbarend hoog. Voor een liter bier betaalde je 11 dollar en een patatje met hamburger kostte zelfs 18 van die groene briefjes!!

We bleken perfecte plekken te hebben, nog net onder de overkapping en mooi in het midden. Achter alle vaste plekken is een enorm grasveld en daar parkeerde de grootste meute hun klapstoeltjes. Van tevoren hebben we getwijfeld om ook voor die goedkope plekken te gaan, maar gelukkig werd ik gewaarschuwd door een mede-AA-er. Want als het regent, zit je daar dus niet droog. En regenen deed het. Het hoosde zelfs.

Het concert was geweldig. Eerst speelde er een echte countryband en daarna kwam Sheryl Crow, wat heeft dat mens een strot zeg! En toen, om half tien, begon de hoofdact: Rascal Flatts. Ze maakten er een gigantisch spektakel van en we hebben genoten. Ik heb lekker staan swingen en joelen en San heeft fanatiek mee zitten trommelen. Het eindigde letterlijk met vuurwerk en om 23uur was het feestje afgelopen.

Door de stromende regen zochten we onze auto weer op en doorweekt begonnen we aan de terugweg. Om 2uur waren we thuis en toen konden we onze shirts nog steeds uitwringen. Snel namen we een borrel om op te warmen en doken daarna ons warme bedje in.

We vermaken ons prima hier in Florida, maar om dit nou de Sunshine State te noemen....

Do 11 sept 2014 - Na regen komt....

Bij het wakker worden, keken we uit over een prachtig stil wateroppervlak. Geen wolkje aan de hemel en de zon straalde zoals we nog niet gezien hadden. Zo hadden we ons het hier voorgesteld! Prachtig om naar te kijken, maar minder om in te zitten. Zeker voor twee Hollandse huidjes. Erop uit dus!

Als eerste togen we naar de Walmart, want we hadden opeens een briljante ingeving met betrekking tot ons camera-probleem. Gewoon nieuwe batterijen kopen; we zitten tenslotte niet in een derdewereld land. Natuurlijk konden we ons walhalla niet verlaten zonder de hele winkel door te snuffelen, maar onze kar puilde gelukkig niet uit. Dat komt nog wel.

In deze Walmart zit ook een Mac en daar hebben we maar alvast onze warme maaltijd genuttigd. Hebben we dat ook gehad. Daarna zetten we koers naar Everglades NP. Deze dag hadden we bedacht om het zuidelijk deel te verkennen, dus het eerste visitor center dat we bezochten was die van Ernest F. Coe. Ze zijn daar druk aan het verbouwen, dus we werden ontvangen in een bouwkeet. Er stond een ranger in de startblokken om uitleg te geven en hij vertelde onder andere dat we op de Anhinga Trail zeker alligators moesten spotten.

En dat klopte! We zagen er drie; eentje zwom voorbij en we volgden deze een heel stuk. Daarna zagen we de andere twee, deze lagen te slapen onder de bushbush. San spotte even later ook nog een schildpad en ook deze hebben we een tijd staan observeren. Halverwege de trail betrok de lucht en begon het flink te regenen. We hebben zeker twintig minuten staan schuilen in een hutje. Toen we de auto weer bereikt hadden, begon het pas te donderen, dus we waren net op tijd 'binnen'.

Tweede stop was de Pinelands trail, maar hier was het pad zo wild begroeid dat we het op onze slippertjes niet aandurfden. Dus de auto weer gestart en op naar de Pa-hay-okee Overlook. Dit was een simpel wandelingetje dat leidde naar een uitkijkpunt vanwaar je een weids overzicht had over het Noordelijk deel van de Everglades. Onze lievelingswildlife, de salamanders, waren ruim vertegenwoordigd. We probeerden een aantal op de kiek te zetten, maar helaas waren ze niet erg fotogeniek. Intussen had de onweersbui ons ingehaald en we zaten net op tijd weer in de auto.

De rest van de route reden we in de regen, maar toen we bij het Flamingo Visitor Center aankwamen, was het net weer droog. Je kon goed merken dat we in het laagseizoen zitten, want ook hier was weer amper iemand te bekennen. Het hele park geeft daardoor een beetje een troosteloze indruk van vergane glorie. Voordeel voor ons was wel dat we hierdoor meer kans hadden om wildlife te spotten en we zagen dan ook zowaar een manatee! San speelde nog wat met een zwerm vogels en toen hadden we het wel gezien.

Op weg naar huis zagen we een enorme regenbui en we deden schietgebedjes dat deze niet pal boven ons hutje lag. We hadden namelijk onze handdoeken eens goed te drogen gelegd over de ligstoelen. Het mag duidelijk zijn: bij thuiskomst konden we ze uitwringen...

We hebben ons uiteindelijk binnen verschanst en vermaakten ons weer met een potje joker. Het geluk moet toch een kéér aan mijn kant komen zitten! San dronk een lekkere koude Bud en ik genoot van een drankje dat nadere uitleg vraagt:
Van de week vond ik in de supermarkt een enorme bak eggnog-ijs en die kon ik natuurlijk niet laten staan. Het smaakt perfect en lijkt precies op de milkshake van afgelopen december. Toen ik dit op de boot vertelde, hoorde ik dat de slijterijen vermoedelijk ook nu al eggnog zouden verkopen. Dat liet ik me geen twee keer zeggen, dus in de eerstgevonden liquor store zijn we op zoek gegaan en een paar minuten later stond ik zielsgelukkig weer buiten. Inmiddels heb ik ook dit kunnen proeven en, oh mijn hemel, dit zou verboden moeten worden. Zó lekker!

Oh, en voor wie het zich afvraagt: Na regen komt... regent (zie woordenboek)

Woe 10 sept 2014 - Slecht snorkelen en dondersmooi duiken

Dinsdagochtend deden we het lekker rustig aan. Beetje gerommeld in het huisje en op ons gemak toilet gemaakt. Op het schema stond een bezoek aan Bahia Honda SP en bij gebrek aan inspiratie besloten we ons hier maar aan te houden.

Het is een lange rit van zo'n twee uur die we af en toe onderbroken hebben voor wat boodschapjes en sigaretjes bij mooie viewpoints. Aangekomen bij het park, zagen we op grote borden staan dat diverse zaken, waaronder de snorkelexcursies, waren afgelast vanwege de harde wind. Oei, zijn wij dan wel zo stoer om op eigen houtje erop uit te gaan?

We gingen eerst linksaf richting het langgerekte strand. Het was daar heerlijk rustig, dus we konden de auto op een mooie plek parkeren, dicht bij het toiletgebouw en de schaduwbankjes. Bij de auto trokken we onze schoentjes alvast aan en met onze snorkeluitrusting in de hand sjouwden we naar het water. We vonden een goed plekje om de grote handdoek neer te leggen. Als we die tenminste meegenomen hadden. We keken elkaar even verwijtend aan: "jij nam die toch mee?". San ondernam als eerste actie en liep terug naar de auto om hem te halen. Zonder handdoek kwam hij terug. "Heb je wel goed gekeken?" Hop, daar ging hij weer rechtsomkeert, om een paar minuten later wéér zonder handdoek terug te keren. "Misschien ligt hij nog in de trailer....." 

Dan maar het water in. We liepen er een eindje in en trokken toen onze vinnen aan. Achteruit schuifelend sjokten we verder de zee in. Precies zoals we geleerd hebben. Toen het water tot onze heupen kwam, zijn we gaan liggen en kon ons snorkelavontuur beginnen. Ware het niet dat de golven zo hoog waren dat er om de haverklap water in mijn snorkel liep. Bovendien was er op dit punt nog niets anders te zien dan zand, zand en nog eens zand. San besloot het een eind verder uit de kust te gaan proberen en gaf mij de camera. Ik wilde hem filmen en zette de camera aan; geen piepje. Nog maar een keer dan: niks nakkes nada. Camera dood. (Bij nadere inspectie bleek er vocht in te zijn gekomen. Hij ligt nu te drogen, maar we geloven niet dat hij nog tot leven zal komen.)

Sander was intussen uitgeput weer terug gezwommen. Verderop werd het niet veel beter en bovendien was het ontzettend zwaar zwemmen met deze wind. Snorkelen werd hem dus niet. Helaas pindakaas. We besloten het water weer uit te gaan en onszelf en onze spullen goed uit te gaan spoelen. Daarna gingen we nog even lekker zitten in de schaduw. We bekeken een stoere snorkelaar die, met een duikvlag achter zich aan, een enorm eind de zee in zwom. Zover zouden wij nooit gekomen zijn, dus we zijn blij dat we het niet geprobeerd hebben. Toen San naar de prullenbak liep, zag hij in de verte op het pad een enorme badhanddoek met postcode loterij logo liggen.... Oeps! "Zie je wel, ik zei toch dat jíj hem had"

Toen we uitgechilled waren, reden we nog even naar de andere kant van het park. Dit is het strand waar je de meeste foto's van ziet. Hier heb je zicht op de oude brug die doormidden gehakt lijkt. Een prachtig gezicht. Je kon merken dat dit de populairste plek is, want het strand lag vol. Wel was het water hier veel rustiger, aangezien het een soort inham is. We hebben pootjebadend een rondje gelopen en zijn toen weer de airco van de auto op gaan zoeken.

Thuis aangekomen zijn we lekker in de schaduw op de ligbedjes gaan liggen en hebben we wolken gekeken. Ouderwets vermaak dus. Op een zeker moment was er zo'n prachtige lucht dat we besloten de grote camera te pakken. San kon nog net drie foto's maken, voordat de batterijen het begaven. Geen punt, want we hebben immers de lader mee. Alleen krijgen we die met geen mogelijkheid aan de praat... Tot zover het fotograveren dus. We kunnen met onze mobieltjes nog wel her en der een plaatje schieten, maar uitgebreid klikken is er niet meer bij.

Woensdagochtend stond weer een plons op het programma, dus om acht uur meldden we ons bij Rainbow Reef. Kevin had onze spullen al klaar gezet op de boot. Dit keer kregen we een plekje helemaal achterin. We mochten steeds als eerste het water in. Echt een vip-behandeling!

Op de heenweg zijn San en Kevin helemaal voorop de boeg gaan zitten en San heeft genoten! Ze zagen een vis voor de boot uitzwemmen die zich als een dolfijn, met zijn lijf uit het water en zijn staart als peddel, vooruit bewoog. Ik heb heel even bij ze gestaan, maar toen we op volle zee vaart begonnen te maken, ben ik snel weer naar 'binnen' gevlucht.

Onder water zagen we weer de prachtigste dieren, zoals barracuda's en mini-inktvisjes, maar ook de wereld aan vissen waarvan de naam ons alweer ontschoten is. De eerste duikplek was dezelfde als maandag, dus we brachten weer een bezoek aan onze schildpad. Deze ligt kennelijk heel vaak onder dezelfde rots te slapen. Doordat San niet gehinderd werd door de camera èn hij grotere flessen had gekregen, kon hij dit keer veel langer meegenieten. Pas na 50min moest hij terug naar boven. Ik mocht nog even door, maar heel erg blij was ik daar niet mee. Mijn blaas stond vanaf begin af aan op knappen en, hoe ik mijn best ook deed, het lukte me niet om rechtstreeks in zee te 'lozen'...

De tweede duik was in het zuidelijke deel van Molasses Reef bij Fire Coral Cave. Hier zwommen we voor het eerst door een grot. Gaaf! San en ik maken grote sprongen wat betreft drijfvermogen en handjes vouwen. We kregen er zelfs complimentjes over. We worden daardoor steeds meer ontspannen en dat speelt ook een rol bij het luchtverbruik. Dit keer hield San het dan ook weer 50min vol. We zagen een gigantische murene, groter dan onze ervaren gids ooit gezien had en twee steenvissen. Dat zijn de meest lelijke en tegelijk de meest mooie vissen. Prachtig! Ook worden we zelf steeds beter in het ontdekken van dingen. Op eigen houtje zagen we een kreeft, diverse pop-up-plantjes en een zee-egel. Over die laatste ontstond op de boot wat onduidelijkheid, want kennelijk is 'underwaterhedgehog' niet de goede naam...

We begonnen de dag met een prachig blauwe hemel en een grote gele zon, maar toen we terugkwamen in de haven was het grijs en grauw. We hadden het zelfs koud in onze natte kleren. Snel terug naar ons huisje en lekker warm douchen dus. We vermaakten ons daarna met een joker-tournooi die ik, ondanks verwoede pogingen tot sabotage, schandalig verloren heb.